Ze komt vaak twee keer onze exposities bezoeken, kijkt intensief, ze geniet.
We drinken een kopje thee, praten over kunst, over boeken, over haar werk.
Ik ken een groot deel van haar collectie, ken haar liefde voor kunst, weet dat ze onlangs een boekenkast verplaatste om een gekocht schilderij een nog betere plek te geven.

Zaterdagmiddag kwam ze binnen, het was alsof ze me nauwelijks zag.
Bijna gebiologeerd liep ze op het beeld van het veulen af.
Even draaide ze zich om, een glimlach op haar gezicht.
“Dag Ankie, ik zie alleen maar het veulen, ik zag het direct staan en moest er naar toe lopen. Het is al gebeurd, ik wil het veulen.
Ik heb al zoveel paarden, een schilderij van Theo van een paard, een beeld van keramiek van een paard , twee bronzen beelden van paarden.
Ik wil eigenlijk helemaal geen paarden meer, maar deze……ik ben verkocht.”

Het veulen mag nog tot 1 november bij ons blijven zodat nog vele andere bezoekers er van kunnen genieten.

“Veulen” , brons, Els van der Glas.