Vorig jaar maakte programmamaker Leo Fijen een prachtige televisie-serie voor omroep RKK met als titel “Het eilandgevoel van Schiermonnikoog”.
Ook Theo kwam in beeld, hij was een paar weken op Schier om te schilderen.
Onlangs kwam er een boek uit van Leo Fijen met daarin een aantal gesprekken uitgelicht.

Het boek begint met het verhaal van Theo:

Leven van je droom!
Het is de eerste dag dat ik dit jaar weer op het eiland ben. In de verte zie ik hem zitten. Achter een schildersdoek. Vriendelijke ogen met lichtjes die stralen. Hij heeft plezier in het leven en wil dat graag delen met anderen. Daarom vertelt hij me, als ik naast hem sta, wat hem beweegt.
Hij is al een tijd op Schier om te schilderen. Hij komt hier zijn hele leven al. Toen hij net geboren was kreeg zijn moeder een inzinking en werd hij verzorgd door zijn opa en oma. Die woonden op het eiland. De eerste maanden van zijn leven heeft hij op het eiland doorgebracht. Het eiland zit in zijn genen, net als het schilderen. Zijn opa was veerbootkapitein en is op latere leeftijd gaan schilderen. Zijn vader was al bijna 50 en ging toen pas naar de Academie. En ook hij zelf had een late roeping. Jonger dan zijn vader en opa, maar wel geroepen door een droom.
Hij had een droom om te kunnen leven van het schilderen. Hij had eerst een ander beroep. Hij was lijstenmaker. Hij lijstte de kunst van anderen in. Nu mogen anderen zijn werk inlijsten. Nu leeft hij van zijn droom. Nu doet hij waarvoor hij bestemd is. Schilderen. Als hij het een week niet doet zegt een stemmetje in hem: je moet aan het werk. Het is een passie die nooit overgaat. Het is een diep verlangen dat hem adem en zuurstof geeft. Het is een levenshouding die hem de ruimte geeft er helemaal te zijn, in het heden.
Hij heeft een galerie in het Noorden. Zijn werk is geliefd. Hij kan er goed van bestaan.
Hij moet af en toe naar het eiland, zijn Schiermonnikoog. Hij wordt er opgewonden van. Om zomaar te zitten op het strand en naar de horizon te kijken in een stilte die geen stilte is. Bijna altijd de wind om zijn hoofd.
Als hij zo een dag gekeken en geschilderd heeft, is hij kapot. Helemaal kapot. Van de stilte, van de wind, van de vogels, van de zon, van de beweging in de stilte. Alles buiten wekt de indruk van rust en afstand, maar de stilte woelt alles in hem om. Totdat het schilderij klaar is. Dan pakt hij zijn spullen in, gaat terug naar zijn huisje en is voldaan. De stilte heeft van alles in hem bewogen, maar veel meer wakker geroepen. Want hij doet waarvoor hij geboren is. In de stilte van het eiland.

En ja, ik ben trots op mijn man!